Ideja metode je da se -va aproksimacija odredi kao sjecište osi i sekante kroz točke na grafu funkcije čije apscise su prethodne aproksimacije takve, da su vrijednosti funkcije u njima različitog znaka. Dakle, možemo koristiti Newtonovu metodu u kojoj zamjenimo s koeficijentom sekante
Tako imamo sljedeći algoritam.
f[t_]=; (* funkcija *) a=; b=; (* pocetni interval (zadati kao realne brojeve) *) If[f[a]f[b]<=0, x=(a f[b]-b f[a])/(f[b]-f[a]); n=0; Print[{" ",n,N[a],N[x],N[b]}]; While[N[f[x]]!=0., Print[N[f[a]]," ",N[f[x]]," ",N[f[b]]]; If[ f[b]f[x]<0, a=x;x=N[(x f[b]-b f[x])/(f[b]-f[x])], b=x;x=N[(a f[x]-x f[a])/(f[x]-f[a])] ]; n=n+1; If[n>100,Break[]]; Print[{" ",n,N[a],N[x],N[b]}]],"Na odabranom segmentu nije ispunjen nuzan uvjet postojanja rjesenja"]
Metoda uvijek konvergira. Konvergencija je brža nego kod metode polovljenja, ali sporija nego kod Newtonove metode.